When the sky is not the limit

Als je aan het reizen bent werkt je brein op een ander soort golflengte, zit je in een heel andere vibe. Alles wat altijd zo ver weg, onmogelijk en onrealistisch leek is opeens heel dichtbij en tastbaar. Je raakt geïnspireerd door de nieuwe mensen om je heen met al hun verhalen, plannen en levenslust en opeens krijg je de energie om ook je dromen na te jagen. Want als zij het kunnen, waarom jij niet? 

Ik kom 's avonds aan in Mission Beach en ik ben nerveus. Morgen is de dag dat ik iets ga doen wat ik nooit had gedacht te gaan of willen doen; Skydiven. Misschien stond het altijd wel ergens op m'n denkbeeldige bucketlist, maar heb ik er nooit eerder echt over nagedacht of het ooit uitgesproken. Want zeg nou zelf, wie wil er nou (met hoogtevrees) uit een vliegtuig op 4 kilometer hoogte springen?! Maar deze reis gaat voor mij echt om mijn grenzen te verleggen, letterlijk en figuurlijk. Ik wil door niks of niemand worden tegengehouden, en dus ook niet door mijn hoogtevrees. Deze ben ik al eerder onder ogen gekomen tijdens het klif springen, maar dit is de real deal. 

Het is 8 uur 's ochtends, ik zit ingesnoerd met m'n tuigje aan in een busje onderweg naar het vliegtuig. Er werd gevraagd wie er in de eerste groep wilde gaan en ik stak direct m'n hand op, dan heb ik het maar gehad! Ik kijk naar de instructeurs en het irriteert me bijna hoe relaxed ze zijn. De een leest een boek, de ander speelt angrybirds op z'n telefoon en een ander luistert muziek. Alsof ze onderweg zijn naar een gewone dag op kantoor! Tegelijkertijd maakt het me ook wel rustig, ze springen gemiddeld 8x per dag uit een vliegtuig en dat gaat zo te zien altijd goed. Mijn instructeur heeft de meeste ervaring en is de "big boss", dat moet goed komen en ik betrap mezelf erop dat ik er eigenlijk wel zin in begin te krijgen! 

We komen aan bij het vliegtuig en na wat laatste instructies stapt iedereen in. Ik moet er als laatste in en ik kom tot de conclusie dat dit betekent dat ik als eerste moet springen, shit!! We wachten zo'n 10 minuten tot de motor opgewarmd is en beginnen met de opstijging. Gespannen vraag ik m'n instructeur of de halfopen deur direct naast me nog dicht gaat en hij begint te lachen, "no worries, you'll get used to it"..

Na 10 minuten vliegen we hoog boven de wolken en kijkt m'n instructeur op zijn rare horloge, we zitten op de juiste hoogte. Hij doet de deur open voor een "quick look" en hangt (MET MIJ AAN HEM VAST!) half uit het vliegtuig, ik begin uiteraard te schreeuwen. Hij geeft groen licht aan de overige instructeurs en ik moet m'n benen uit het vliegtuig doen. Ik heb ineens intens spijt dat ik dit mezelf aandoe. We zitten op de rand en m'n benen waaien half weg, dit lijkt minuten lang te duren. En dan opeens springen we naar voren en vallen we met 200km per uur naar beneden. De eerste 5 seconden accepteert mijn brein maar dat ik dood ga (lekker dramatisch maar dat dacht ik wel) en dan komt het gevoel van vrijheid! En ik kan je vertellen dat dat het beste gevoel is wat er bestaat!! De vrije val duurt zo'n 50 seconden en dan gaat de parachute open. Na alle spanning en harde wind is dit een ultiem vredig moment van stilte en rust. Ik zweef boven de zee met uitzicht over het Great Barrier reef en eilanden in de verte en mag zelf sturen, zo gaaf! Na een paar minuten landen we zachtjes op het strand en begin ik te beseffen wat ik zojuist heb gedaan. 

I DID IT!! En ik zou het zo nog een keer doen!

“Limitations live only in our minds.  But if we use our imaginations, our possibilities become limitless.” 

Cheers,
Jayne